در انواعی از سیستمهای براکت  ارتودنسی  (نگین هایی که روی دندانها چسبانده می شوند)         

که سیستم دیمون جزو آنها قرار دارد نیازی به گذاشتن کش(O ring) و یا سیم لیگاچور دور

براکت ها وجود ندارد و عوض آن روی شیار براکتها درپوش مخصوصی تعبیه شده است که

بعد از قرار دادن سیم در شیار براکت  درپوش روی آن بسته می شود. این نوع براکتها در

دسته سیستمهای ارتودنسی خودبخود بسته شونده (Self ligation) قرار دارند. براکت ها ی

سیستم دیمون در دو نوع فلزی و سرامیکی (شفاف) موجود هستند.

در ابتدای معرفی این سیستم ، تبلیغات وسیعی درمورد اینکه با این روش دیگر نیازی به کشیدن دندان نخواهد بود توسط بسیاری از شرکت های سازنده صورت گرفت ولی گذر زمان و کاربرد بیشتر آن ها نشان داد که این سیستم نیز دارای مزایا و معایب خاص خود می باشد.

نکته بسیار مهم این است که تصمیم گیری درمورد کشیدن و یا نکشیدن دندان مسئله ای است که توسط متخصص ارتودنسی صورت می گیرد و فاکتورهای  متعددی مثل وضعیت نیمرخ بیمار ، برجستگی لب ها، میزان نامرتبی دندان ها ، وجود مشکلات فکی و ... در این تصمیم گیری باید مد نظر قرار گیرد و متخصص ارتودنسی است که با ارزیابی این فاکتورها تصمیم به کشیدن یا نکشیدن دندان خواهد گرفت و نوع سیستم براکت (نگین) تعیین کننده روش درمان نخواهد بود.

اگرچه براکت های سیستم دیمون از ساخت و کیفیت بسیار بالایی برخوردار هستند اما مطالعات گسترده و فراوان که روی آن ها صورت گرفت نشان داد که بسیاری از ادعاهایی که درمورد توانایی این سیستم درمورد وسیع نمودن قوس دندانی، عدم نیاز به کشیدن دندان، سریعتر شدن زمان درمان ، درد کمتر و کمتر شدن تحلیل ریشه  شده بود به صورت علمی اثبات نشد.

تنها موردی که به قطعیت و از طریق مطالعات علمی درمورد این نوع سیستم براکتی ثابت شده است  کمک به رعایت بهداشت بیمار به دلیل عدم وجود کش دور براکت ها و نیز کمک به تسریع مراحل اولیه ردیف نمودن دندان ها می باشد.

تجربه شخصی و هم چنین نظر بسیاری از  متخصصین و همکارانی که از این سیستم در مطب خود استفاده نمودند این بوده که اگرچه این سیستم مراحل اولیه درمانی بیمارانی که نیازی به کشیدن دندان ندارند را تسهیل می کند ولی در پایان کار انجام حرکات نهایی و حرکت دادن ریشه ها و انجام بعضی جزییات آخر کار  را سختتر می نماید.