در این روش معمولاً زوایدی نگین مانند ( براکت ) روی سطح دندان ها متصل شده و در مواردی حلقه هایی دور دندانهای عقبی ( Band ) قرار داده می شود و دندان ها با کمک سیم های ارتودنسی ، فنر و کش های مخصوص به محل صحیح خود جابجا می شوند.

 جنس این براکتها از نوع فلزی ( استیل ، استیل با روکش طلا ، تیتانیوم ) و یا از نوع شفاف ( سرامیک ، پلاستیک ) می باشد و معمولا در سطح میانی براکت شیار مخصوصی ( اسلات ) تعبیه شده است که سیم در درون این شیار قرار می گیرد. جنس سیمها نیز معمولا آلیاژهای تیتانیوم و یا استیل می باشد.

جهت قرار دادن سیم در درون براکت از کشهای مخصوص ( O Ring ) و یا سیم های ظریف ( لیگاچور ) استفاده میشود. همچنین بعضی از براکتها مثل براکتهای سیستم Damon ( از انواع براکتهای Self ligate ) دارای درپوش مخصوصی هستند که بعد از قرار گیری سیم بسته می شوند و نیازی به کش و یا سیم ظریف جهت نگهداری سیم در درون براکت ندارند.

ارتودنسی ثابت بطور متداول از سطح بیرونی دندانها انجام می شود البته در بعضی کشورهای پیشرفته ارتودنسی از سمت داخلی دندانها ( ارتودنسی لینگوال ) نیز انجام می شود.

جهت کسب اطلاعات بیشتر در مورد اجزای ارتودنسی ثابت روی نام هر یک از آنها در قسمت بالای صفحه کلیک نمایید.

مزایای ارتودنسی ثابت

1. کنترل کامل روی حرکات دندانی و امکان انجام انواع حرکات دندانی مثل حرکت ریشه ، اصلاح چرخش های دندانی و امکان جابجایی دندانها به میزان زیاد
2. عدم نیاز به همکاری بیمار

ملاحظات ارتودنسی ثابت

1. نیاز به رعایت بهداشت دقیق در حین مراحل درمانی و نخوردن غذاهای سفت در طی درمان
2. عدم امکان خارج نمودن دستگاه در طی دوره درمان
3. هزینه بالاتر نسبت به ارتودنسی متحرک